ΤΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ του Μπέλλιου, όπως διατρέχουν τις σελίδες του ημερολογίου του, φαίνονται αυξημένα σε βαθμό ασυνήθιστο για αρχαιολογούντα ερασιτέχνη. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι η απασχόλησή του με την αρχαιότητα ακμάζει στην Κεντρική Ευρώπη, όπου κατοικεί και κινείται ο Μπέλλιος. Ο ταξιδιώτης μας έχει όμως κι ένα άλλο ισχυρό κίνητρο, την ιδέα της ανάστασης του Γένους και την στήριξη του νέου Ελληνισμού πάνω στη κληρονομιά του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, μια ιδέα που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εκλογή της Αθήνας σαν πρωτεύουσας του κράτους. Επισκέπτεται, όπως έκανε εξάλλου και ο Παπαναούμ, την Ακρόπολη, σχετίζεται με τον Έφορο των Αρχαιοτήτων Κυριακό Πιττάκη και βοηθάει θετικά στην ίδρυση της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Και σαν άνθρωπος αισθαντικός δεν παραλείπει να πάρει μαζί του εις ανάμνησιν από τους τόπους που επισκέπτεται πότε ένα κομμάτι μάρμαρο, πότε μια κοινή πέτρα κι άλλοτε ένα απλό αγριολούλουδο.
12 Ιανουαρίου 1837, Πέμπτη. Και σήμερον συνοδευόμενος παρά του κυρίου Κομπατή και κυρίου Πιττάκη (1798-1863) (συνιδρυτής* της Ελληνικής αρχαιολογικής Εταιρείας που προαναφέραμε), ανέβην και αύθις εις την Ακρόπολιν. Καθ΄οδόν αριστερά εις τους πόδας της Ακροπόλεως φαίνεται και εισέτι υπάρχει το σπήλαιον του Πανός, του οποίου η είσοδος είναι ως μια μεγάλη πόρτα. Ένδον αυτού ήσαν και λίθινοι αναβαθμοί. Κατάντικρυ της Ακροπόλεως δεξιά είναι ένας βράχος, ουχί υψηλός, όπου ήτον ο πάλαι ποτέ Άρειος Πάγος και όπου εγένετο η συνέλευσις των τότε καιρού κριτών, σκέπην έχοντες τον ουρανόν. Κατάντικρυ του Αρείου Πάγου και δεξιά της Ακροπόλεως κείται το βήμα του αθανάτου και ηγεμόνος των ρητόρων Δημοσθένους, πνύξ λεγόμενο και βλέπεις προς βορράν.
25 Ιανουαρίου 1837, Τετάρτη […] Όταν ήλθεν ο Λουδοβίκος εις την Ελλάδα (εννοεί τον πατέρα του Όθωνα) και αφού ο πτωχός Πιττάκης (γενικός έφορος αρχαιοτήτων) έτρεχε με την Βαυαρικήν του μεγαλειότητα να τω δείξη όλας τας αρχαιολογίας του, σχεδόν αδιακόπως ηθέλησε να τω προσφέρη μια των ημερών έν εκ των βιβλίων του «Περί της αρχαιολογίας και των ισταμένων και ανασκαφέντων αρχαίων πραγμάτων». Δένει λοιπόν ο καλός Πιιττάκης βασιλικώς το βιβλίον του και πηγαίνει δια να τω το προσφέρη. Εις την αντικάμαραν της μεγαλειότητός του εισελθών λέγει τω υπασπιστή του τον σκοπόν της ελεύσεως του και παίρνων το βιβλίον παρά του Πιττάκη εισέρχεται εις τον βασιλοπάτερα ζητών άδειαν δια να παρουσιαθή και ο Πιττάκης. Μετά τινάς στιγμάς εξέρχεται ο ζάβαλης υπασπιστής και λέγει αυτώ βαστών το βιβλίον εις χείρας του, ότι η μεγαλειότης του δεν ημπορεί να δεχθεί το βιβλίον αν πρότερον δεν αναγνώσει αυτό. Όθεν να το αφήση δια να το αναγνώσει πρώτον και αν τω αρέση, τότε θέλει το πληρώση, άλλως πως δεν το δέχεται. Ταύτα ακούσας ο Πιττάκης παίρνει υπό μάλης το βιβλίον του και φεύγει λυπούμενος του δεσίματος τα έξοδα. Αν τούτο είναι πολίτευμα ενός βασιλέως, φιλέλληνος και πεπαιδευμένου ανθρώπου, ενός βασιλέως του οποίου ο υιός βασιλεύς της Ελλάδος είναι, ας κρίνει τις και όποιος θέλει [..] εννοεί ούτε που με νοιάζει πια.
*Επρόσφερα δώρον μίαν ταμπακέραν και την σιδηράν σόμπαν η οποία μοί εστάλη από Τριέστι, λέγων αυτώ (τω υπουργώ Ι.Ρ.Νερουλώ) να δεχθή αυτά ως αντιδωρεάν δια το βιβλίον οπού μοί εχάρισεν {πόνημα εδικόν του περί αποστασίας Ελλάδος} και τω επρόβαλα και περί εταιρείας την οποίαν μετά του Πιττάκη προ ημερών συνδιαλεγόμενοι αποφασίσαμεν να αποκαταστήσωμεν: «Εταιρείαν περί ανασκαφής και ανακαλύψεως αρχαιοτήτων».
12 Ιανουαρίου 1837, Πέμπτη. Και σήμερον συνοδευόμενος παρά του κυρίου Κομπατή και κυρίου Πιττάκη (1798-1863) (συνιδρυτής* της Ελληνικής αρχαιολογικής Εταιρείας που προαναφέραμε), ανέβην και αύθις εις την Ακρόπολιν. Καθ΄οδόν αριστερά εις τους πόδας της Ακροπόλεως φαίνεται και εισέτι υπάρχει το σπήλαιον του Πανός, του οποίου η είσοδος είναι ως μια μεγάλη πόρτα. Ένδον αυτού ήσαν και λίθινοι αναβαθμοί. Κατάντικρυ της Ακροπόλεως δεξιά είναι ένας βράχος, ουχί υψηλός, όπου ήτον ο πάλαι ποτέ Άρειος Πάγος και όπου εγένετο η συνέλευσις των τότε καιρού κριτών, σκέπην έχοντες τον ουρανόν. Κατάντικρυ του Αρείου Πάγου και δεξιά της Ακροπόλεως κείται το βήμα του αθανάτου και ηγεμόνος των ρητόρων Δημοσθένους, πνύξ λεγόμενο και βλέπεις προς βορράν.
25 Ιανουαρίου 1837, Τετάρτη […] Όταν ήλθεν ο Λουδοβίκος εις την Ελλάδα (εννοεί τον πατέρα του Όθωνα) και αφού ο πτωχός Πιττάκης (γενικός έφορος αρχαιοτήτων) έτρεχε με την Βαυαρικήν του μεγαλειότητα να τω δείξη όλας τας αρχαιολογίας του, σχεδόν αδιακόπως ηθέλησε να τω προσφέρη μια των ημερών έν εκ των βιβλίων του «Περί της αρχαιολογίας και των ισταμένων και ανασκαφέντων αρχαίων πραγμάτων». Δένει λοιπόν ο καλός Πιιττάκης βασιλικώς το βιβλίον του και πηγαίνει δια να τω το προσφέρη. Εις την αντικάμαραν της μεγαλειότητός του εισελθών λέγει τω υπασπιστή του τον σκοπόν της ελεύσεως του και παίρνων το βιβλίον παρά του Πιττάκη εισέρχεται εις τον βασιλοπάτερα ζητών άδειαν δια να παρουσιαθή και ο Πιττάκης. Μετά τινάς στιγμάς εξέρχεται ο ζάβαλης υπασπιστής και λέγει αυτώ βαστών το βιβλίον εις χείρας του, ότι η μεγαλειότης του δεν ημπορεί να δεχθεί το βιβλίον αν πρότερον δεν αναγνώσει αυτό. Όθεν να το αφήση δια να το αναγνώσει πρώτον και αν τω αρέση, τότε θέλει το πληρώση, άλλως πως δεν το δέχεται. Ταύτα ακούσας ο Πιττάκης παίρνει υπό μάλης το βιβλίον του και φεύγει λυπούμενος του δεσίματος τα έξοδα. Αν τούτο είναι πολίτευμα ενός βασιλέως, φιλέλληνος και πεπαιδευμένου ανθρώπου, ενός βασιλέως του οποίου ο υιός βασιλεύς της Ελλάδος είναι, ας κρίνει τις και όποιος θέλει [..] εννοεί ούτε που με νοιάζει πια.
*Επρόσφερα δώρον μίαν ταμπακέραν και την σιδηράν σόμπαν η οποία μοί εστάλη από Τριέστι, λέγων αυτώ (τω υπουργώ Ι.Ρ.Νερουλώ) να δεχθή αυτά ως αντιδωρεάν δια το βιβλίον οπού μοί εχάρισεν {πόνημα εδικόν του περί αποστασίας Ελλάδος} και τω επρόβαλα και περί εταιρείας την οποίαν μετά του Πιττάκη προ ημερών συνδιαλεγόμενοι αποφασίσαμεν να αποκαταστήσωμεν: «Εταιρείαν περί ανασκαφής και ανακαλύψεως αρχαιοτήτων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου